TRISTIS Color

TRISTIS Color

pro obscuro et nigricante et nimis saturo, qui austerus aliter, occurrit passim, et blando seu laeto, i. e. acuto et claro opponitur. Nempe cum hic multô lumine radians oculos exhilatet, ille colore magis, quam lumine, satur, obtusior ac tristior evadit, aciemque oculorum veluti contundit, et specie surdâv verberat, unde et surdus Plinio, l. 37. c. 5. Sic stristis sapor, pro amaro: voce scil. ab animo ad sensibilia translatâ, ut ait Salmas. ad Solin. p. 200. ubi multa hanc in rem. Alias tristis quis proprie dicatur, notum: cuiusmodi hominibus non licuisse prodire in conspectum veterum Persiae Regum, discimus ex sacra Nehemiae historia, c. 2. v. 1. et seqq. At titi Imperatoris vox egregia, Non oportere quemquam a sermone Principis tristem discedere: ob quam amor ac deliciae generis humani merito appellatus est, uti apud Suetonium in eo legimus, c. 1. Huic plane antipodem se praebuit Domitianus, in cuius amicis, ad Epulum etiam Imperiale vocatis, magnum pallorem agnoscit, Iuvenalis, Sat. 4. v. 72. s.

———— — vocantur

Ergo in consilium Proceres, quos oderat ille,

In quorum facie miserae magnaeque sedebat

Pallor amicitiae ———

Sed et tristis, pro severo; unde Iudex tristis et integer, apud Cicer. Et Aurelianus, Epist. ad S. P. Q. R. ubi de Zenobia, si scirent, qualis illa est mulier, quam prudens in consilirs, — quam larga, quum necessitas postulet, quam tristis, quum severitas poscat, apud Treb. Pollionem, Vita Zenobiae, c. 30. Et tristissima virtus, apud Papin Statium, Thebaid. l. 7. v. 51. ubi barthius, Severissima, inquit. Bellica fortitudo nemini parcens, nihil de armorum rigore remittens, inflexibilis, inexorabilis, ut Horatianus Achills, etc. Vide quoque hîc passim,. inprimis ubi de Festis, a quibus omnem tristitiam abesle voluêre Veteres, nec non in voce Maestitia, item ubi de Pinnatis literis, voce Velum, alibique passim. In pictuta tristitiaegradus ingeniose expressit Colotes Teius, apud Plin. et Quiutilian. Vide supra Pictor.